پنځه ديرشمي کليزي ته

ماته خو پته نه وه
چي به ليوال
اوس د پنځه ديرشو وي

ماته خو پته نه وه
آ ،  د لرغونو نکلو
او د وېده بودا
دعصر ليکوال
دکوشانۍ پيغلي
 همراز  ، او راوي
او د اريوب د اتڼونو اتل 
اوس د پنځه ديرشو وي

ما ته خو پته نه وه
چي د سکندر د پلونو
هغه څارونکۍ شاعر
هغه د ستر کنشکا
د خشيارشاه پيژندوۍ
آ، د لرغوني تاريخ
د ګړنګونو اشنا 
هغه وياړمن بولندوۍ
اوس د پنځه ديرشو وي 

ماته خو پته نه وه
چي مي د لر اود بر
د تندريزه هڅون
هغه شاعر ملګرۍ
اوس د پنځه ديرشو وي 

ماته خو پته نه وه
چي کندارۍ ملاله
به داسي ورورولري
هغه د زړه تسلا
ته چي يې نظم وايې
په غريو نيونکو ټکو
ورته  د تورو تيارو
تور مخي تور غليمان
ورته په ډاګه ښئې

ماته خو پته نه وه
چي به پنځه ديرش کلن
دومره دزړنو تل کي
په مينه مينه اوسي
د مسيحا په بڼه
ټکوره وي به زړونه
او د راتلونکي پر لور
به د ايمان په رڼا
د اولسونو باور
لا پرمخ  وړاندي بيايې

ماته خو پته نه وه
چي  تير پنځه ديرش کاله
د څو غميزو پړاو
به څوک پر ژوند حساب کړي

ماته خو پته نه وه
چي د پيړيو اواز
تاله له کومي راغۍ
تاخو غمونه ليدل
تاخو ژړا اورېدل
تا خو د خوارو خلکو
ډير کړاونه ليدل
هم دې د کړيکو چيغو
دګډ وډيوناتار
پر خپل چاپيره کلي
په رڼو سترګو ليدل

ماته خو پته نه وه
چي به له دې غميزي
يو دنګ زلمۍ  پورته شي
هم به تاريخ يادوي
هم به غميزي د وخت
هم به بيباکه وايې
د خپلو خلکو هيلي 
له چا به ډار نه لري

ماته خو پته نه وه
چي دا پنځه ديرش کاله
دا اورني کلونه
دا د باروتو په دود
يوه ککړه فضا
به يو هوډمن شاعرته
د بري لار پرانيزي
اودا د لاري اغزي
 په خپلو ابلو ګوتو
او د قلم په ژبه
 ليري کړي وې سوځوي

ما ته خو پته نه وه
چي پر لمن د اسمان
اود شمشاد پرڅوکه
ياد پامير پر لوړه
يا د خيبر پر دره
بيا يو هوډمن  شاعر
داسي  ليوال راشي
چي غورځنګونو لره
توان د زلميو ورکړي
او د خوشال پر قدم
هوډ د بريو ورکړي
او پوره پنځه ديرش چي شي
 زه به يې وستايمه
بابوزئ
14.03.2008