د پياوړي ليکوال سياسنګ د ليک په ځواب کي د حاجي امين باوري ليک
سلام برادر ګرامي
فکر ميکردم که مارا از ياد برده ايد ، ولی بعد از اطلاع ګرفتن توسط محترم رحيم ( رحيم ) که شما با خاطره نه چندان بد به خانه برګشتيد ، خوش شدم .
خاطره شما از ديدن ما خوب است يا بد ، به عينک شما تعلق ميګيرد ،
( ګر چي عينک نداشتيد )
من را تشويش عينک شما ګرفته بود
شما عينک نمی پوشيد ؛ پس دنيا را چطور است اينقدر خوب ميبينيد ؟
اين نمبر عينک را به ما ادمهای عاجز و مسکين هم روا داريد ؟!
( توره تيږه )
اوريدلي مي وه چي انسانان دوهم نوم ( تخلص ) په خپل کرکټر او شخصيت کي د کمبود لامل ګڼي .
ځکه خو چا اخګر ، طغيان ، افت ، پيګير ، نهضت ، کمال ، جهش ، مؤدب ، چا ته د ملت بابا نوم خوند ورکړی او چا خولا د ځنګلونو د تر ټولو زورور پاچا زمري ( شير) نوم ځان ته غوره کړی دۍ .
څو ورځي مخکي په بلجيم کښي د افغانانو کلتوري ټولني د خدای بخښلي اسحاق ننګيال د زيږيدو پنځوس کلني لمانځل . غونډي ته يی له شرق او غرب نه رادمل ، خوارمل ، غريب مل ا و نور ملونه ، غورځنګيان ، ملنګيان ، پتنګيان ، احمدزيان او د باوريانو تر څنګ ، کرګر ، چي نه پوهيږم د کوم ډول ( کر ) ( ګر) دۍ . ټکور ، چي لا خپلو دردونو ته لاس تر زنه ناست دۍ ، تکل ، چي که سل ځله یي د توبې تکل کړې خو يو ځل هم تر وره ندۍ ورغلۍ ، را بللي وه . د را بللو په منځ کي يو نوم چي زما له پاره لکه نور نومونه ډير حيرانونکۍ ؤ هغه د سياه سنګ نوم وو .
د هغه دوه متره اته ديرش سانتي قد ، غټ مخ او ورين تندی مي نه وه ليدلي .
خو له کابل نه تر کاناډا پوري يی د دوه متره او اته دیرش سانتي متره ليکونو سره د رسنيو او ويب پاڼو له لاري اشنا وم . د غونډي تر پيليدو پوري مي د ده ليدو ته تلوسه وه ما ويل چي د ستړي مشۍ نه مخکي به ترينه پوښتم : چي ياره دا غورځنګ و يارمل و وطن يار و بزرګر نومونه کم وه چي تا د ( توري ډبري) نوم غوره کړ ؟ بيا به مي لاهوله کړه او له ځان سره به مي وويل چي ، ستا د خلګو په شخصي خبرو څه کار ؟ مګر زړه به مي راته ويل چي ( پرسان کردن عيب نيست ندانستن عيب است) او بله خو دا چي نن په هرڅه غرض درلودل ، موډ دۍ .
د تالار په سم سمکۍ کي مي ساه په اوږو شړله ، له ډيرو منډو نه مي ستونۍ وچ او رنګ تک ژړ ؤ چي احمدزی مي خواته راغۍ او راته يی وويل : سياه سنګ صيب هلته ناست دۍ که روغبړ ورسره کوی زما هم مخه د سياسنګ د ناستي خواته سوه او ټولي هغه خبري مي د ذهن پر صفحه تازه کړی چي د ده څخه بايد پوښتل سوي وای . په ژړغونې بڼه مي د سياه سنګ تر ميزه ځان ورساوه . د سلام او روغبړ نه مخکي د سياه سنګ په سترګو او څيره کي جديت ، ريښتينتوب ، او له ټوکو سره نااشنا کس په نظر راغۍ ، لکه يو ډاکټر ، هغه هم جراح ډاکټر ، په زړه سخت راته وبريښيد . دستي مي وويل: لمړی سړی دۍ چي ځان ته يی سم نوم غوره کړې دۍ !.
د سلام او روغبړ نه وروسته احمدزی هم را ورسيد او په ناکامه ژبه يی د غونډي د مخ ته بيلو وړانديز وکړ چي زما د رنګ پر ژړوالي يی لا ډير اثر پريښوود . دوه دری واره مي د سياه سنګ سترګو ته وکتل چي زما په سترګو او وارخطا مخ کي ( بی باوري ) و نه لولي .
د سياه سنګ مقالی اوريدو ته مي د غونډي برخوال راوبلل . کله چي پر ځای کښيناستم د ځان سره مي وويل : اوس به ټول ګډونوال په تورو تيږو سنګسار کړي ، او د کاغذ له تيږو ډکه لمن به زموږ د خيالونو له سرو سره حساب وکړي . مقالی ته یی غوږ ، غوږ وم ، هر تورۍ او لغت به مي اول له چوغل بيا له غلبيل او بيا له الاجي څخه ايستۍ ، هسي خو مي د خپل سوچونو سر تيږي ته کلک کړی وو او هره لحظه مي د سياه سنګ د مقالی لمن ته سترګي غړولی .
خو زما د انتظار خلاف مي ليدل چي د ډبرو پر ځای د کاغذ له لمن نه يو يو ګل د بلبل په ژبه د تالار پر ناستو خلګو ويشل کيږي ، دستي مي ځان ته پام سو او له ځان سره مي پر نومونو سوچ وکړ نه چي د ( باوري) باور سم وخوت .
وروسته وروسته مي زړه ته ولويدل چي نه : دا هغه توره معمولي تيږه نه ده چي کس او ناکس يی لمن کي د مينو زړنو د ويشتلو په موخه ګرځوي ، او نه هم د هغه کلي نوم دۍ چي اوس
( سياه سنګ) تر لوی دۍ .
دا د ابراهيم په لاس ايښودل سوی تيږه ده .
دا تيږه د تقدس درجې ته رسيدلی ده .
دا د مينا او مزلفې په ريګونو کي هغه سربيرينه تيږه ده چي د هر متدين انسان لاس ته د لعين شيطان د ويشتلو لپاره پرته ده. له يوی خوا که ډير خوشاله سوم له بل پلوه ډير خواشنۍ سوم . د هغی تيږي د مسح کولو لپاره چي ما څومره انرژي مصرف کړی وه او د زرګونو نیمه لوڅو زورورو په ټولۍ کي به مي ځان ګډ کړ او د دريم طواف په وروستۍ برخه کي به مي سر پر ورغوي کښيښود او مسح به مي کړه .د طواف د ابتدأ پرهغه ليکه چي له همدي توري تيږي کش سوی او د بل طواف نيت تړل کيږي ، څو څو ځلي تر پښو لاندي سوی يم .دا هغه توره تيږه ده چي ما یی ليدلو او مسح کولو ته د عربي شيخانو او نا اهلو اعرابو طعنې او بد و رد واوريدل .زه څه خبر وم چي هغه به دلته راځي !؟
د پيک ښار
16 / 11 / 2006
ګرانه دوسته : دا طنزيه څو ټکي مي ستاسي د ليک د رارسيدو نه مخکي ليکلي وه .
خدای دي وکړي چي ستاسي پر شونډو د مسکا تصوير رسم کړي . 
