حاجي امين باوري 

                                   غزل

د ر نګو نو دو کا نو نه  دي هر  څوک دوکان  د رنګ  کړي

کس ناکس لاس کي مهرونه، څوک خوشرنګ او څوک بدرنګ کړي

د   هر   چالاس کي ده تله، د ميز ا ن   يې   پر  و ا  نسته

د تقدير واک يې اخستئ،څوک  خوشال اوڅوک اورنګ کړي

په  ګريوان  کي يي ليدای  سې ،  د  تيا ر و  د بلا  ځا  لي      

د قسمت ډولئ  يي  لاس کي ، څوک پاچا څوک ملنګ  کړي

د ضمير پاچا سي خپله ، د برخليک د وره مالک سي

خدایه ستا پر ارته ځمکه ، تنګ نظره ټوله تنګ کړي

موږ د سا پر کاروان بوج يو ، دوئ دعوه د سالارئ کړي

لويې ستالپاره ښايې  ، نه چي هر ابليس بريت چنګ کړي

د رستم  پر ياغي مېنه ، چي ا و سيږ ي  د قاف   هوري

د تيارو زاڼوته ګوره ، چي   ډيوې ته ځان   پتنګ  کړي

د نا  ا  هلو  لمن  ډ کي  ، د تيارو  له  تورو  تيږو

دا ښېښې ښېښې پاک زړونه ،به ترې څوک ورنه په څنګ کړي

په  سلګو  معصومي   هيلي  ،  ذلالي  هڅي   ښخيږي

د ګونګيانو  له  غوغا  نه ، دا  کڼه  دنيا  څه  ننګ  کړي

ډيره ساه  چغو ته ورکړه ،چي  بيده  ضمير  را  ويښ  سي

له دې مخکي نه ( امينه )، چي  جلاد دي سرهاونګ کړي

                                              دپيک ښار